Eindelijk nachtrust voor Louis

Redactioneel - 22-12-2015

Louis is 78 en woont sinds twee jaar in een verpleeghuis, op een somatische afdeling met 10 bewoners. Hij is rolstoelafhankelijk en heeft een verstandelijke beperking. Voordat hij naar het verpleeghuis kwam, verbleef hij 28 jaar in een psychiatrisch ziekenhuis.

In het verpleeghuis leverde zijn gedrag al snel problemen op. Zijn medebewoners en zorgverleners. hebben er last van dat Louis veel aandacht vraagt en dat hij ’s nachts vaak onrustig is: roepen, zingen, schelden, uit bed komen of meubilair omtrekken. 

Tegen de nachtelijke onrust is van alles uit de kast getrokken; ballendeken, Tv of radio aan, bedhekken, een extra laag bed, spanlaken en psychofarmaca. Niets hielp. Overdag stelden de verzorgers grenzen door regelmatig te zeggen dat het genoeg is geweest, en ook dat hielp niet echt. Pas toen de tijd werd genomen om de problemen heel goed te onderzoeken, met hulp van het CCE, werden er oplossingen gevonden die wél hielpen. 

Wie is Louis?

Allereerst is men - samen met familie - gaan onderzoeken wie Louis is, en wat zijn levensverhaal is. Daarbij werd duidelijk dat Louis door vroege levenservaringen en zijn verstandelijke beperking extra behoefte heeft aan veiligheid en steun van anderen. De verzorgers leerden dat te accepteren en hierdoor anders met hem om te gaan. 

Zijn huidige leven

Daarnaast werden allerlei factoren ontdekt, die zijn probleemgedrag in het verpleeghuis uitlokken en verergeren. En daar werden oplossingen voor gevonden:

Avond

Louis werd vaak wakker doordat hij moest plassen en nat incomateriaal had. Dat veranderde toen hij  ’s avonds minder ging drinken. En hij ging nóg beter doorslapen toen zijn bedtijd werd verlaat naar 23:00 uur, in plaats van 21:00 uur.

Nacht

Louis voelde zich ’s nachts vaak alleen. Slapen met een knuffelbeer, die hij zelf uitzocht, blijkt hem meer geborgenheid te geven. En ook snelle reageren van de nachtzorg; als de verzorgenden  horen dat hij wakker is, reageren ze nu direct. Dan verschonen ze hem zo nodig, stellen ze hem gerust en leggen ze zijn beer weer lekker in zijn armen.

Overdag

Buiten de maaltijden en de persoonlijke verzorging om had Louis geen activiteiten. De lege tijd kon hij niet zelf invullen, waardoor hij onrustig werd en om aandacht ging vragen. Nu proberen de verzorgers hem twee keer per dag mee te nemen bij dagelijkse activiteiten zoals postbezorging, was uitdelen en eten ophalen. Daarnaast zorgen familie en vrijwilligers voor extra activiteiten. Louis kan ook niet zelfstandig eten en drinken, en zonder hulp voelt hij zich verloren. De verzorgers zijn daar nu extra alert op, en geven tijdig hulp voordat Louis erom hoeft te vragen. In de huiskamer was Louis vaak onrustig omdat hij voortdurend niet begreep wat er om hem heen gebeurde; een nieuwe vaste plek in de kamer heeft daar verandering in gebracht. Die biedt hem goed zicht op de deur en alles wat er om hem heen gebeurt. 

Niet vanzelf

Louis slaapt nu goed en hij is veel rustiger en gelukkiger. De nieuwe aanpak wordt echter niet vanzelf vaste gewoonte van de zorgverleners. ‘Vasthouden van de nieuwe benaderingsadviezen, dat is de kunst’, vertelt zijn broer, ‘ze worden in zijn algemeenheid nog wel opgevolgd, maar ze zouden soms wel eens een opfrisbeurt mogen hebben’.

Samenwerking met familie

Louis’ broer is blij dat hij kon helpen bij  het vinden van oplossingen voor de problemen. Het heeft de band met zijn broer versterkt, vertelt hij. Maar met de knuffelbeer in bed van zijn broer, daar heeft hij wel moeite mee; nog steeds. Maar de zorgverleners  zien dat de beer Louis erg goed doet.

Het  CCE  adviseert zorgverleners als zij vastlopen met ernstig probleemgedrag.  Het verhaal van Louis is uitgewerkt in ‘Leren van casussen’: kijk of luister hier naar het hele verhaal.