Hoe meneer Klomp stopte met weglopen en rustiger werd

Door: Marysia Zarzycki - Redactioneel - 10-10-2011

Een nieuwe casus van de vijfendertigjarige fysiotherapeute Tiny Hooftman. Tiny heeft haar hart verpand aan de zorg voor mensen met dementie. Ze laat zich vaak inspireren door wat ze op de website van IDé leest. En ze geeft haar eigen goede ervaringen ook graag door aan anderen. In dit artikel vertelt Tiny over meneer Klomp. Een belevingsgerichte aanpak hielp de rust te bewaren!

Alle namen in dit artikel zijn ter bescherming van de privacy gefingeerd.

Meneer Klomp woonde nog maar kort bij ons. Omwille van ernstige gedragsproblemen was hij, na een rechterlijke machtiging, in het verpleeghuis komen wonen. Meneer Klomp was het met dit alles helemaal niet eens en bleef maar proberen om bij ons weg te gaan.

Meerdere malen slaagde meneer Klomp erin om weg te lopen van het verpleeghuis, steeds moest hij onder dwang weer teruggebracht worden, eenmaal zelfs door de politie. Als verzorgenden Meneer Klomp tegen wilden houden gedroeg hij zich agressief. De man, die de oorlog bewust had meegemaakt, voelde zich behandeld alsof hij een grote misdadiger was, nota bene door jonge meisjes. Hij snapte er niets van. De aandrang om weg te lopen werd alleen maar groter en het agressieve gedrag tegenover de verzorgenden nam alleen maar toe.

Meedenken in plaats van tegenhouden

Op een dag, toen meneer Klomp weer weg wilde, vroeg ik hem: “Waarom wilt u weg?” Hij antwoordde: “Ik moet naar een vergadering van mijn werk!” Toen ik vroeg hoe laat de vergadering zou beginnen, wist meneer daarop niet het antwoord. “Wie weet dit wel?” vroeg ik. “Nou, mijn vrouw...” antwoordde meneer Klomp. Ik stelde voor om even terug te gaan naar de huiskamer en mevrouw Klomp te bellen om te informeren naar de aanvangstijd van de vergadering. Meneer Klomp ging zitten en werd al iets rustiger. Ik liep even weg, kwam terug en deelde mee dat de vergadering om 17.00 uur zou beginnen, waarop het argwanende antwoord volgde: “Dan kunnen jullie mij hier nog twee uur vasthouden!” Ik ging er niet op in maar vroeg naar de vergadering. We raakten aan de praat over het werk en meneer Klomp ontspande zichtbaar. Samen dronken we nog een kopje thee en al snel leek meneer het voorval min of meer te hebben vergeten.

Wie is hij?

De casus werd besproken met de pyschologe en er werd nagedacht over mogelijke redenen voor de onrust van meneer Klomp. Het bleek dat hij een druk werkzaam leven had gehad. Afspraken en vergaderingen hadden hierin een belangrijke plek ingenomen. Zo ontstond het idee om meneer Klomp elke dag een overzicht te geven van al zijn ‘afspraken’.

Overzicht helpen bewaren

In het dagoverzicht voor meneer Klomp werden afspraken opgenomen als ‘16.00 uur het journaal kijken’ en ’18.00 afspraak in de huiskamer, voor het eten’. Op deze manier kon hij, zoals hij dat gewend was, van afspraak naar afspraak leven. En dat gaf meneer Klomp rust!

‘Wij zorgen voor u’

Als meneer Klomp zich ondanks zijn dagoverzicht onrustig gaat voelen, helpt het om te zeggen: “Wij zorgen hier voor u, want u heeft een probleem met uw benen. (Wat in werkelijkheid ook zo is) De dokter vindt dat u hier nog zorg voor nodig heeft. U kunt daarom niet alleen op straat, maar wel in de tuin.” Meneer Klomp begrijpt beter dat hij in het verpleeghuis is voor de zorg aan zijn benen, dan voor problemen met dementie.

Meer lezen?

Zie ook:

Hoe mevrouw Troelstra zonder onrustbanden en –medicatie gelukkiger werd, over een andere casus waar succesvol nieuwe bejegeningstechnieken werden toegepast.
De man met de brandslang - verslag van een zoektocht naar de beste oplossing om een actieve 'klusser' op de juiste manier bezigheid te geven.

Tiny Hooftman is fysiotherapeut in de ouderenzorg, de andere namen zijn ter bescherming van de privacy gefingeerd .

Toon alle gerelateerde artikelen