'Met aandacht is die poespas van vastbinden niet nodig'
Ervaringen en meningen - 07-03-2011
Dat schrijft verzorgende Leny Augustijn de Wit ons. Lees hier haar verhaal:
‘Geen onrust banden en geen bedrekken omhoog. Die zijn levensgevaarlijk.
Bovendien: als je bedenkt dat iemand altijd op zijn zijde geslapen heeft, wie zijn wij dan om hem met een onrustband op zijn rug te dwingen?
Ik zeg altijd maar: ‘Bedenk dat toen ze jong waren de boekenkast gevuld was en die zelfde boekenkast raakt steeds leger. Op één boek na, dat ze nog onthouden. Lees ze dat boek dan nog eens voor en laat de bedrekken omlaag! Dat geeft rust, net als een knuffel voor het slapen gaan en bij het wakker worden.
Bij ons wordt er ook bezuinigd, maar je kunt altijd proberen de tijd die je hebt zo goed mogelijk in te vullen. Door liefde te geven, een praatje, even wandelen, een spelletje; noem maar op. En dan is al die poespas van vastbinden of de bedrekken omhoog niet nodig.
Mijn ervaring is: rustige benadering en aanvoelen wanneer er onrust is.
Een voorbeeld: onlangs was een bewoner erg onrustig over de klok van haar moeder die gestolen was. Door er rustig met haar over te praten, kwam ik samen met haar tot de conclusie dat haar broer hem had, omdat mevrouw zelf de klok eigenlijk heel lelijk vond. Probleem opgelost!
Dit bedo
el ik: gaan zitten op ooghoogte en vragen stellen. Zo rustig mogelijk. Dan kom je vaak al een heel eind.’
Groet, Leny Augustijn de Wit