Paard in verpleeghuis

Door Naomi Aanstoot - 19-01-2009

Stel je voor: een toekomstige bewoner is erg gehecht aan zijn huisdier. Zonder zijn geliefde twee- of viervoeter weigert hij zijn huis te verlaten. Geen nood, van verpleeghuis Lückerheide mogen de dieren gewoon mee - zelfs een paard. Welkom bij mevrouw Parafredus en haar paard Winnetoe.

Aan de deur herken je haar kamer. Er staat een plaatje van een paard op en de deur bestaat uit twee delen, precies een staldeur. In haar kamer hangen overal foto’s van de paarden die mevrouw Parafredus vroeger had. Zij rijdt al vanaf jonge leeftijd paard en is daar pas op 69 - jarige leeftijd mee gestopt. 

Hele onderneming
Samen met afdelingshoofd Yvon Schoenmaekers en mevrouw Parafredus gaan we op weg naar Winnetoe. ‘Vaak gaan andere bewoners ook mee. Allemaal kijken bij Winnetoe,’ vertelt Yvon.
Drie keer per dag gaat een verzorgende met mevrouw Parafredus naar de stal. Een hele onderneming: gangen door, via de dienstingang naar buiten, de parkeerplaats over en dan schoenen uit en laarzen aan. Als mevrouw Parafredus de stal ziet, gaan haar ogen twinkelen. Ook Winnetoe leeft op bij het horen van haar stem. Hij ziet haar nog niet, maar begint al te hinniken. Mevrouw Parafredus praat geruststellend terug.

Varkensstal
Nu staat Winnetoe nog in de modderige schuur van de kinderboerderij. ’Dit is een varkensstal. Jij moet hier weg,’ moppert mevrouw Parafredus. Gelukkig wordt ergens anders op het terrein een nieuwe stal gebouwd, precies tegenover haar kamer. Zo kan zij altijd haar Winnetoe zien.
Tijdens het aaien, borstelen en voederen, praat mevrouw Parafredus constant tegen Winnetoe. Over hoe lief hij is en dat ze hem gemist heeft. En dat ze zo meteen naar huis gaan. Ook al is ze tevreden in Lückerheide, ze wil graag samen met haar paard naar huis.
Elke avond pakt mevrouw Parafredus dan ook haar spullen in. Ze haalt de foto’s van de muur en stopt ze in haar tas. Want ze gaat zo naar huis, samen met Winnetoe. De verzorgenden weten haar altijd af te leiden en later naar bed te brengen.
Tijd om afscheid te nemen van Winnetoe. En hoewel ze vanavond weer naar hem toe gaat, valt het haar zwaar. Vóórdat ze het hek uit loopt, kijkt ze nog één keer om en zegt: ’Winnie ik kom je zo halen. Dan gaan we samen naar huis.’

Zonder paard? ‘Nooit van mijn leven!‘
Volgens Yvon hoefde directeur Math Gulpers niet lang na te denken toen hij over de situatie hoorde: een mevrouw leeft samen met haar hond, kat en paard in het magazijn van haar vroegere winkel. Ooit bracht zij, samen met haar man, met paard en wagen de spullen rond voor hun kolen- en groentewinkel. Het paard woont al 28 jaar bij haar. Nu zorgt zij, zo goed ze kan, voor de dieren, maar niet meer voor zichzelf. Daarom moet ze naar een verpleeghuis. Maar zonder haar paard? ’Nooit van mijn leven!’, riep mevrouw Parafredus uit.
Yvon: ‘Wij gaan er vanuit dat een bewoner gelukkig moet zijn. Als dat alleen kan in het bijzijn van het paard, dan moet het paard mee.’

Dieren in Lückerheide
De hond van mevrouw Parafredus moest men laten inslapen. Haar kat is vermist. Gelukkig mist ze de twee niet. Bovendien zijn er nog andere dieren op Lückerheide: een kat, twee parkieten, vissen, ganzen, geiten en konijnen. Elke bewoner mag zijn (huis)dier meenemen, mits ze schoon, sociaal en rustig zijn. De bewoner betaalt zelf het eten, en zo nodig het onderdak. De verzorgenden zorgen voor de dieren op de afdelingen.
’Als een verzorgende allergisch is voor de dieren, dan zal hij of zij op een andere afdeling moeten gaan werken,’ zegt Yvon. ’Wij gaan uit van belevingsgerichte zorg, dus moet een (huis)dier mee kunnen.’ Voor het paard hoeven de verzorgenden overigens niet te zorgen. Dat doen drie vrijwilligers.

Positieve effecten voor iedereen
De komst van Winnetoe blijkt ook goed voor de andere bewoners. Zij worden rustiger, vrolijker, en alerter dankzij het paard en de andere dieren. ’Het verschil met gewone huisdieren is dat het paard een project op zich is,’ vertelt Yvon. ’Iedereen is erbij betrokken. Bewoners willen naar het paard kijken, gaan dus meer naar buiten en bewegen meer. Dat is goed om valpartijen te voorkomen. En bewoners van de Korsakov-afdeling krijgen hun eigen taken om te helpen met de verzorging.’
Een paard in een verzorgingshuis is, kortom, geen last, maar een verrijking!

Om privacyredenen is de naam van mevrouw Parafredus gefingeerd.

Lees meer in:
Huisdieren in het verpleeghuis, doen!
En neem eens een kijkje op: www.zorgdier.nl
Bekijk ook de uitzending Pony in het verzorgingshuis van Hart van Nederland