Column: Vrienden worden met oma

Door: Hugo van der Wedden, Nursing - Ingezonden - 31-08-2012

Onderstaande column van Hugo van der Wedden is integraal overgenomen van Nursing.nl

Eenzaamheid is een van de grootste problemen van geïnstitutionaliseerde ouderen. Lossen we dat op met verplicht bezoek, of is er in deze tijd meer mogelijk?

Soms doet het bestaan van mensen denken aan een voetbalwedstrijd in blessuretijd. Het is allang gespeeld. De stand is 3-0. Verdedigers en middenvelders schuiven de bal naar elkaar toe in de wetenschap dat de scheidsrechter ieder moment kan affluiten. Feitelijk gebeurt er niets meer.

Deze gedachte komt regelmatig in mij op wanneer ik op bezoek ben ik een verpleeg- of verzorgingshuis. Hoogbejaarde mensen die verveeld voor zich uit kijken. Die nooit bezoek ontvangen. Die alleen eten. Die de dagen vullen met een zijn dat de rest van de wereld lijkt te ontgaan.

Het is verleidelijk om naasten berispend toe te spreken, zoals zorgorganisatie Vierstroom onlangs deed. Zij wil familieleden verplichten om 4 uur per maand aanwezig te zijn op de afdeling. De symboliek achter het persbericht is helder: het welzijn van oma is ook jullie verantwoordelijkheid. De vraag is of een dergelijk moreel appèl werkt. Ik zou zelf graag zien dat zorgorganisaties iets slimmer te werk gaan bij het betrekken van de buitenwereld en zelfreflectie tonen.

Vroeger waren zorginstellingen gesloten bolwerken. In de jaren vijftig was je als bezoek in een verpleeghuis heus niet elke dag welkom. De beroemde bezetting van Dennendal in de jaren zeventig kwam mede tot stand omdat ouders hun kinderen vaker wilden zien. Tegenwoordig kennen zorginstellingen geen bezoektijden meer, maar het imago van geslotenheid is nog lang niet afgeschud.

Het zou de moeite lonen als organisaties actiever en creatiever de deuren openen. Het gebruik van social media ligt enorm voor de hand. Verpleegafdelingen hebben een eigen Facebookpagina nodig, waarop naasten kunnen volgen wat er allemaal speelt. Uiteraard krijgt oma haar eigen pagina, zodat ze “getagd” kan worden. Kinderen en kleinkinderen volgen oma en vice versa.

Wanneer online relaties zijn gelegd is er een stevig fundament om op door te bouwen. Wie op Facebook leest dat oma zin heeft in een haring brengt er eentje langs. Als dat uitje naar het dolfinarium online is aangekondigd met allemaal leuke foto’s is het animo onder de kleinkinderen om mee te gaan vast groot. De volgende stap is zorgles. Het actief aanbieden van een cursus om te helpen met de zorg. Volgens mij kan dat heel leuk zijn.

Juist nu er een hoge werkeloosheid onder jongeren is kunnen zorginstellingen zogenaamde wizz-kids voor een heel redelijke prijs binnen halen. Een flinke investering in een online netwerk kan enorm veel opleveren. In 2012 ga je eenzaamheid te lijf met social media, niet met een vermanend vingertje.

Hugo van der Wedden is medisch socioloog en interim verpleegkundige.
www.hugovanderwedden.nl | Twitter: @hugovdwedden

Foto © Stephan Momberg / pixelio.de